دانشگاه

هیچ وقت یادم نمی ره وقتی جواب انتخاب رشته ها اومد چقدر گریه کردم. به جرات می تونم بگم 12 ساعت فقط اشک ریخت(نمی دونم اون همه اشک رو از کجا اورده بودم!!) که آخه چرا این دانشگاه؟چرا این رشته؟حالا باز با رشته ای که قبول شده بودم می تونستم کنار بیام اما با دانشگاهم اصلا.با اینکه دانشگاه سراسری بود و تو شهر خودم و حتی نزدیک به خونمون ولی اصلا برام قابل هضم نبود. همه این عوامل باعث شد که 4 سال دوران دانشگاه که برای هر کی می تونه دوران طلایی باشه برای من مثل همون دوران دبیرستان باقی بمونه. نمی دونم چرا انتقالی برای دانشگاه دیگه ای نگرفتم. اعتراف می کنم که من در این 4 سال اصلا بزرگ نشدم یا بهتر بگم پیشرفت نکردم. از نظر ظاهر نمی گم بلکه منظورم بزرگ شدن از لحاظ معنویه. خدا رو شکر که بعد از فارغ التحصیلی شرایطی پیش اومد که تونستم تا حدودی اونجور که می خوام پیشرفت کنم. متاسفانه این شرایط هم فقط برای یک سال پایدار بود چون سال بعدش یعنی همین سال 90 که خدا رو شکر گذشت باز شرایطی پیش اومد که دوباره منو از اهدافم دور کرد. الان که یاد دورران دانشگاه که می افتم فقط حسرت می خورم که 4 سال عمر من بیهوده گذشت. متاسفانه دوستی هم که داشتم بی تاثیر در دور کردن من از اهدافم نبود.

می دونم که آدم باید خودش شرایطی که باب میلش نیست رو تغییر بده و همون جوری که خودش دوست داره پیش بره ولی من واقعا با یه ذهنیت منفی به دانشگاه رفتم و چون کلا آدمی هستم که خیلی اهل ریسک کردن نیستم متاسفانه شرایط بر من غلبه کرد...متاسفانه...