گاهی وقتا یه چیزی پیش میاد که آدم دلش از همه کس و همه چیز میگیره...این جور وقتاست که آدم به یکی احتیاج داره که همه جوره درکش کنه...نه با سوال پرسیدن های پشت سر هم و علت رو جویا شدن...بلکه با سکوتش و با نگاهش بهت آرامش بده...نه من حرف بزنم نه اون...این جور وقتاست که آدم به آغوش یکی احتیاج داره...به کسی که سرت رو بذاری رو شونه های محکمش و آروم آروم فقط اشک بریزی...کسی که بدونی تا آخر عمر تکیه گاهته...کسی که با آغوشش بهت احساس امنیت بده...کسی که همین طور که داره اشکات رو دونه دونه پاک میکنه بهت بگه گریه نکن عزیزم...همه چیز درست میشه...تا منو داری غصه نخور...

امروز دلم از یه چیزی خیلی گرفت خیلی...خب منم آدم خیلی حساسی هستم...سر کار هی بغضم میگرفت و چشمام پر اشک میشد.اینجور وقتا که دلم میشکنه، به خودم قول میدم که حتما برم دنبال کارای خارج رفتن و این برنامه ها تا دیگه این رفتارها و سوءتفاهم ها رو نبینم و نشنوم...اما وقتی که آب ها از آسیاب میوفته منم هر چی قول و قرار بوده که با خودم گذاشتم رو فراموش میکنم.

خلاصه که امروز به یه همچین شخصی خیلی احتیاج داشتم خیلی...اما هیچ کس نبود و هیچ کس هم نیست...