آذربایجان در غم

دوم دبیرستان بودم که زلزله بم اومد...اون موقع آرزو می کردم ای کاش بزرگ شده بودم و می رفتم اون منطقه برای امدادرسانی!

اما حالا که حدود 9 سال از اون موقع می گذره می بینم که نه! من حتی طاقت دیدن عکس بچه های گریونی که روی تَلی از آوار ایستادن رو ندارم چه برسه به اینکه بخوام برم امدادرسانی...

یه بغض بدی توی گلومه...ناراحتم...عذاب وجدان دارم...که من اینجا نشسته ام و بچه ای با چشمای پر از اشک و سر و صورت خاکی مات و حیرونه...یا بچه ای که بیل دستش گرفته و دنبال مادرش می گرده...چه عاقبتی در انتظارشونه؟!! وقتی عکس مردهایی رو میبینم که با قیافه های بهت زده به دوربین خیره شدن یا مادری که بالای سر دوتا بچه اش نشسته و داره گریه می کنه یا دستی که تا نیمه از زیر آوار اومده بیرون، قلبم مچاله میشه.

داشتم فکر می کردم که من اگر برم اونجا تنها کاری که از دستم بر میاد اینه که تک تک بچه ها رو بغل کنم و پا به پای اونا اشک بریزم. مثل الان که دارم این پست رو می نویسم.

اما وقتی که در کنار این عکس های غم بار، عکس اتحاد و همبستگی خود** جوش مردم رو برای بسته بندی کمک ها میبینم،یا صف طولانی مردم جلوی پایگاه انتقال خون، دلم یه خرده آروم میشه که هنوز همدردی بین مردم نمرده.

خدایا...هوای بنده های زلزله زده ات رو داشته باش.

*** من عادت ندارم پست های مناسبتی بنویسم ولی این یکی واقعا روی قلبم سنگینی می کرد.

پ.ن برای اطلاع از نحوه ارسال کمک های مردمی به وبلاگ کیانا یه سری بزنید. کاملا مطمئن و قابل اعتماده.