خجسته خانوم

 تا حالا براتون پیش اومده که همین طور دارین تو خیابون راه میرین یا کلا تو یه مکان عمومی هستین یاد یه حرف یا یه خاطره یا یه اتفاق با مزه افتاده باشین و نا خود آگاه بدون اینکه خودتون متوجه باشین یه لبخند رو لباتون بیاد...حتی یه لبخند گنده مثل این.

شما رو نمی دونم اما برای من بارها و بارها یه همچین چیزی پیش اومده و جالبه که همیشه با نگاه متعجب مردم به خودم اومدم. حتما مردم با خودشون می گن این دختره چه دل خجسته ای داره؟

اما عمق فاجعه می دونید کجاست؟ اینه که امروز دوباره تو عوالم خودم غرق بودم و گویا یه لبخندی هم زده بودم و داشتم تو دنیای خودم سیر می کردم که یه دفعه یه پسره از کنارم رد شد و گفت به چی داری می خندی؟ آقا ما رو میگی اصلا به روی خودمون نیاوردیم و همچنان لبخند زنان به راه خودمون ادامه دادیم.

خلاصه اینکه اگه تو خیابون یه نفر رو دیدین که همین طوری داشت تنهایی راه میرفت و برای خودش لبخند می زد بدونید که اون منم.

حالا متوجه شدید که مخاطب عنوان این پست به شخص شخیص خودم تعلق داره!!!!